(Artikel uit het De Limburger van januari 2010)
Met vier nationale titels hoorde Vivian Ruijters bij de Nederlandse atletiektop toen in 2004 haar leven in duigen viel. Om een onverklaarbare reden ging de uit Kerkrade afkomstige hinde drie jaar lang strompelend door het leven. Ondanks de schaamte is haar passie voor atletiek nooit gedoofd. Haar website www.losseveter.nl is uitgegroeid tot een groot succes en na een geslaagde operatie aan twee afgeknelde bekkenslagaders mag ze zich sinds een half jaar ook weer atlete noemen. (Foto: Harry Heuts)
Vivian Ruijters straalt als zede lobby van Hotel Van der Valkin Eindhoven komt binnengewandeld. Met haar ene hand omklemt ze het boek ‘Oerend hard’, waarin de succesvolle carrière van voormalige marathontopper Marti ten Kate wordt beschreven. In haar andere draagt ze een sporttas. Ruijters wordt na het interview nog verwacht op de atletiekbaan. Eén keer per week rijdt ze van haar woonplaats Rotterdam naar de lichtstad om er te trainen met de atletengroep van Luc Krotwaar. Als beginnende trainer wil hij Ruijters helpen met het terugvinden van iets dat ze voorgoed leek kwijtgeraakt. De brede lach op het gezicht van de voormalige marathonkampioene laat vermoeden dat Krotwaar op de goede weg is.
Na jarenlang blessureleed mag Ruijters zich sinds enkele maanden weer atlete noemen. De 38.08 minuten die ze onlangs liep op een 10 kilometer in Hank komt niet in de buurt van haar persoonlijk record, maar voor Ruijters voelde het als een overwinning. Met nationale titels op de 5000 meter, de 10.000 (twee keer) en de marathon had de in Kerkrade opgegroeide atlete haar plek veroverd in de nationale top toen ze in 2004 een kapitale vergissing maakte. Omdat ze zich één week voor de marathon van Rotterdam een vermoeiende reis naar haar vaste masseur in Buchten wilde besparen, trok Ruijters voor de behandeling van een stijve onderrug naar een manueel therapeut uit de buurt.
„Die man heeft me verkeerd gekraakt. Mijn tussenwervelschijf was beschadigd en mijn bekken instabiel. Ik heb die marathon nog gelopen, maar na 30 kilometer was de pijn niet meer te harden. Mijn niveau ging daarna schrikbarend achteruit. Waar ik op training normaal makkelijk 14 kilometer per uur liep, kon ik op een gegeven moment alleen nog maar joggen. Ik verzuurde volledig, maar niemand wist waar het aan lag. Ik heb me laten onderzoeken door specialisten in België en Nederland, maar het enige dat ze konden bedenken was dat er iets met een zenuw was.” Pas drie jaar later, in 2007, kwam de oorzaak van de klachten aan het licht. Het mankement in haar tussenwervelschijf veroorzaakte een vernauwing van de bekkenslagaders. „Je moet het je voorstellen als een rietje dat is omgeknakt. Er stroomde niet meer voldoende bloed naar mijn benen. Dat was allemaal het gevolg van die verkeerde behandeling in 2004”, zegt Ruijters, die aanklopte bij een letsel-schadebureau.
Na een lange procedure sleepte ze een schadevergoeding uit het vuur. Belangrijker dan het geld was de emotionele genoegdoening. „Het bedrag dat ik heb gekregen, woog niet op tegen wat ik met hardlopen had kunnen verdienen. Maar dat is bijzaak. Ik vond het veel belangrijker dat ik in het gelijk werd gesteld. Ook al heeft hij het nooit formeel toegegeven, die therapeut heeft een fout gemaakt. Punt. Eerst gaf ik mezelf de schuld dat ik naar die man ben toe gegaan, maar nu heb ik geen reden meer om verbitterd te zijn”, probeert Ruijters een naar hoofdstuk in haar leven af te sluiten.
Haar bruine ogen fonkelen als ze vertelt dat ze tegenwoordig weer trainingsweken maakt van 80 kilometer. Hoe belangrijk atletiek voor haar is, ervoer ze pas toen ze geen deel meer uitmaakte van het circuit. Ruijters windt er geen doekjes om dat ze tussen 2004 en 2007 niet het meest aangename gezelschap is geweest. Niet voor zichzelf en ook niet voor haar vriend Dennis. „Mijn hele leven lag in puin. Ik ben een jaar lang naar geen enkele wedstrijd gaan kijken omdat ik me schaamde. Zelfs mijn vaste rondje rond de Kralingse plassen durfde ik niet meer te lopen. Ik was bang dat de mensen mij zouden herkennen. Een Nederlandse kampioene die met moeite acht kilometer per uur kon lopen, dat was voor mij onverdraaglijk. De wedstrijden, de trainingskampen in Kenia, het hele leven eromheen: ik miste het allemaal ontzettend.”
Na twee operaties in het Maxima-ziekenhuis in Veldhoven, waarvan de laatste in 2008, liet Ruijters zich door haar vader overhalen om samen de Transalpine te lopen. Op een parkoers dat van Zuid-Duitsland naar Noord-Italië voert, legden beiden 240 kilometer af in acht dagen. Het was voor Ruijters de definitieve ommekeer. „Ik had er vooraf geen goed oog in. Na alles wat ik heb meegemaakt, had ik nog weinig vertrouwen in mijn lichaam. Naarmate de Transalpine vorderde, merkte ik echter dat ik elke dag sterker werd. ‘Hé, ik kan toch nog wat’, dacht ik bij mezelf.
Na de Transalpine heb ik de trainingen weer opgepakt.” Of ze haar oude niveau ooit nog kan benaderen? Het is een vraag die Ruijters niet kan of niet durft te beantwoorden. Aan haar ambitie zal het niet liggen.
„Een vrouw kan op de marathon tot haar 43ste op hoog niveau presteren. Ik ben 38, heb dus nog vijf jaar voor de boeg. Mijn eerste doel is een 10 kilometer in 36.00 minuten. Wat daarna komt, zie ik wel. Luc zou me in het voorjaar graag een marathon zien lopen, maar zelf vind ik het nog te vroeg. Ik heb nog te weinig inhoud.” Dat ze ooit terugkeert op de klassieke afstand staat vast. „Soms vraag ik me af waar ik aan ben begonnen en of het dat allemaal nog wel waard is. Ik heb echter geen andere keus. Ik wil in schoonheid afscheid nemen. Ik wil nog minstens een mooie marathon lopen om alles wat is gebeurd een plekje te kunnen geven.”
Als ze ooit is uitgelopen, hoeft de Limburgse niet in een zwart gat te vallen. Met de hulp van haar vriend Dennis begon ze tijdens haar blessureperiode op internet met ww.losseveter.nl een atletiekwebsite. Na tweeënhalfjaar trekt het geesteskind van Ruijters gemiddeld 8000 bezoekers per dag. ‘Losse veter’ richt zich behalve op topatletiek ook op de brede massa.
„Het is ons te doen om de atletiekbeleving in Nederland. Die kan veel beter. De landelijke kranten besteden alleen aandacht aan topevenementen en van de gespecialiseerde hardloopbladen is alleen Runnersworld overgebleven. We zijn met ‘losse veter’ heel voorzichtig begonnen, maar inmiddels zijn we zo ver dat we geregeld primeurs hebben. Dat is kicken”, zegt Ruijters.
Bestond het aanbod op de website aanvankelijk bijna louter uit interviews en nieuws dat werd overgenomen van nationale en internationale media, sinds een jaar doen Ruijters en haar partner ook aan eigen nieuwsgaring. Zo verscheen op hun website een druk becommentarieerd stuk over de dopingaffaire rond Simon Vroemen. Ook voor het maken van interviews en video-opnames draait Ruijters haar hand niet meer om.
„Op grote toernooien zie ik dat de landelijke pers zich documenteert met onze artikelen. Dat beschouw ik als een compliment. Dat betekent overigens niet dat ik me een journalist voel. ‘Losse veter’ is per definitie geen kritisch medium. Wij zijn er om atleten een stem te geven, niet om ze neer te sabelen.” Er is Ruijters veel aan gelegen om haar website zowel inhoudelijk als commercieel tot een succes te maken. Een onlangs afgesloten samenwerkingsverband met een Amerikaanse website moet bijdragen aan een nog groter bereik. Vooralsnog resulteren haar inspanningen niet in een goed gevulde bankrekening, maar daar laat de Limburgse zich niet door afremmen.
„Mijn vriend is architect. Speciaal voor ‘losse veter’ heeft hij een ‘sabbatical year’ genomen. Financieel hebben we het niet breed, maar we kunnen ons redden. Het belangrijkste is dat we plezier hebben in wat we doen. Vorig jaar heb ik in Rotterdam nog een halfjaar wiskundeles gegeven. Dat was de keerzijde van de medaille. Ik schrok ervan hoe weinig respect er nog is voor het vak en voor docenten.”
De combinatie van ‘losse veter’ en haar eigen loopcarrière dwingt Ruijters tot concessies.„Ik slaap te weinig en ik eet onregelmatig. We zijn voortdurend onderweg voor wedstrijden en interviews. Dat maakt het er niet makkelijker op om als atlete weer een aanvaardbaar niveau te halen. Ik wil zo graag de knop omdraaien, maar het is me nog niet gelukt om de discipline die ik vroeger had opnieuw op te brengen. Ook daar ligt nog een uitdaging.”
Bron: Limburgs Dagblad
Tekst: Patrick Delait
Paspoort
Naam: Vivian Ruijters
Geboortedatum: 31 augustus 1971
Woonplaats: Rotterdam
Persoonlijke records: 10 km: 32.55 (Hilversum, 2001); Halve marathon: 1.13.19 (Den Haag, 2001); Marathon: 2.36.36 (Eindhoven, 2003) Nederlandse titels:
5000 (2001);10.000 (2001, 2002); Marathon (2002)
Geboren en getogen in Limburg
Hoewel Vivian Ruijters al enkele jaren in Rotterdam woont, is ze een volbloed Limburgse.
Opgegroeid in Kerkrade verhuisde de atlete daarna met haar ouders (haar vader was beroepsmilitair) naar Selfkant, net over de grens bij Sittard. Ruijters werd lid van Unitas.
Na haar middelbare schooltijd trok ze echter met een sportbeurs naar Texas, waar ze studie en atletiek twee jaar lang combineerde.
Losseveter
„Het is ons te doen om de atletiekbeleving in Nederland. Die kan veel beter. De landelijke kranten besteden alleen aandacht aan topevenementen. We zijn met ‘losse veter’ heel voorzichtig begonnen, maar inmiddels zijn we zo ver dat we geregeld primeurs hebben. Dat is kicken”