Gister te gast bij L1 tijdens de live uitzending van de Venloop. L1 had nog wat archiefbeelden van Rotterdam opgedoken, vanaf 7’20” is te zien hoe ik in 2002 Rotterdam loop en de NK titel vier. Voor mij is dit één van de mooiste momenten uit mijn sportcarriere.
Vivian Ruijters: ‘Lopen brengt je op plekken waar je anders nooit zou komen’
Voormalig topatlete Vivian Ruijters (1971) is mede-eigenaar van Losse Veter. In haar topsportcarrière werd ze viermaal Nederlands kampioen. Tegenwoordig stopt ze ziel en zaligheid in atletiekwebsite Losse Veter samen met haar partner Dennis Kaspori. Tussen de bedrijven door loopt ze nog. Juist omdat lopen voor haar de perfecte uitlaadklep is. Met als prettige bijkomstigheid dat daarna het hoofd weer leeg is.
1. Waarom ben je gaan lopen? ‘Als kind had ik best veel energie en zat ik eerst op gymnastiek en een half jaartje op judo. Beide sporten vond ik al snel niet meer leuk, en toen ging ik met mijn vader meedoen aan een trimloop over 4,2 kilometer. Dat ging best makkelijk waarna mijn vader me als 9-jarige naar een atletiekclub (Achilles-Top in Kerkrade) bracht. Daar deed ik in eerste instantie gewoon alle onderdelen: werpnummers waren knudde, springonderdelen gingen nog wel maar hardlopen was het leukst. En dat heeft me uiteindelijk ook hele mooie dingen gebracht.’
2. Wat is het mooiste van lopen? ‘Het mooiste van lopen is dat het de meest eenvoudige manier is van ontspanning en je hoofd leeg maken. Lopen staat voor mij al een aantal jaren niet meer in het teken van prestaties. Ik geniet er vooral van om even je hoofd leeg te kunnen maken en je weer fit te voelen. Het gevoel na een duurloopje dat je de hele wereld aankunt is verslavend. Bovendien is het een mooie manier om iets te zien van de wereld. We (Vivian Ruijters en Dennis Kaspori, red.) reizen veel en dan is er niks mooier dan om op al die plekken waar je komt een stuk te gaan lopen. Je komt op plekken waar je anders nooit zou komen.’
‘Lopen brengt je op plekken waar je anders nooit zou komen’
3. Op welke loopprestatie uit het verleden ben je het meest trots? ‘Het is niet één prestatie in het bijzonder maar een periode. Eind 2000 koos ik er voor om mij fulltime op de sport te richten. En dat betaalde zich uit. Ik verbeterde mijn persoonlijke records en pakte verschillende Nederlandse titels in die periode. Die periode was bijzonder omdat ik de keuze die ik had gemaakt zich ook uitbetaalde. Als ik er dan toch één moet noemen dan is het mijn Nederlandse titel op de marathon. Om als eerste Nederlandse de Coolsingel op te lopen blijft een hele mooie herinnering.’
4. Wat is het geheim van Losse Veter, de verklaring van de populariteit? ‘Mensen zijn altijd op zoek naar een geheim maar dat is er vaak niet. Ook niet bij Losse Veter. Het is de passie voor de sport die ons drijft en dat willen we graag overdragen. Vanaf het begin vonden wij het belangrijk om een kijkje achter de schermen te geven, de beleving van lopers en hun motivatie om het beste uit zichzelf te halen. Dat is wat ons zo aanspreekt in de sport en blijkbaar ook heel veel andere mensen.’
5. Wat is het toekomstige doel of de doelgroep van Losse Veter? ‘Losse Veter heeft geen duidelijk doel. Wij willen mensen blijven inspireren met onze verhalen en video’s. Wij richten ons daarbij niet op een specifieke doelgroep. Heel veel lopers/atleten hebben een verhaal waarom zij het beste uit zichzelf boven willen halen. Dat maakt de marathon ook zo mooi. Dat is geen afstand die je zo maar even loopt. Als je bij een marathon aan een willekeurige loper vraagt waarom hij of zij de marathon loopt dan is de kans heel erg groot dat ze een bijzondere reden hiervoor hebben.’
6. Loop je zelf nog nu je het zo druk hebt met Losse Veter? ‘Ja, zoals ik hiervoor al aangaf, lopen is de perfecte uitlaatklep! Juist als ik het druk heb, snak ik naar een stukje hardlopen. Het houdt me fit en in balans. Ik heb gemerkt dat, als mijn conditie beter is, alles lekkerder en effectiever gaat. Dennis, mijn partner en mede-oprichter van Losse Veter, loopt ook. We lopen meestal samen en de ene keer bespreken we dingen van Losse Veter, maar soms ook helemaal niet. Dan is lopen goed om even te kunnen ontspannen. En wellicht cliché, maar tijdens duurlopen zijn er al heel wat items bedacht of dilemma’s opgelost.’
7. Had je vroeger een loopritueel bijvoorbeeld voor de wedstrijd? ‘Geen bijzondere rituelen, maar als junior en mijn beginjaren als senior probeerde ik wel extra vertrouwen te halen uit vaste ritmes: Het aantal uren slaap, een halve Mars een uur voor de wedstrijd, Brinta als ontbijt. Ik weet ze niet meer allemaal, maar ik heb ook wel eens in het wedstrijdsetje, van de volgende dag, geslapen. Allemaal met de hoop dat het een bijdrage gaf aan een goede wedstrijdresultaat. De trainingsstages in Kenia hebben het vasthouden aan bepaalde ritmes overboord gegooid. Ik ging in de jaren dat ik marathons liep wel twee tot drie keer per jaar naar Kenia. De nuchterheid en ontspannenheid waarmee de Kenianen alles benaderen had op mij eenzelfde effect. Vanaf die tijd liet ik mijn zelfvertrouwen niet afhangen van rituelen.’
8. Waarom is hardlopen op dit moment zo populair? ‘Daar zijn volgens mij een aantal redenen voor die allemaal met elkaar te maken hebben. Zo zie je dat gezondheid steeds belangrijker wordt. Daarmee hebben mensen een stok achter de deur om meer te bewegen. Hardlopen is de meest laagdrempelige sport die je maar kunt bedenken. Voor deze groep ‘instappers’ komt er tegelijkertijd ook steeds meer keuze. Er is tegenwoordig voor ieder wat wils.’
9. Heb jezelf nog een journalistiek- of een loopdoel voor de komende jaren? ‘Ik heb geen duidelijke doelen waar ik nog naar toewerk. Maar die topsportmentaliteit raak je niet zo snel kwijt. Dus ik ben altijd bezig om grenzen te verleggen en om het beste uit mezelf te halen. Dat resulteert niet in concrete doelen maar ik zal altijd bezig blijven met het verder ontwikkelen van mezelf en Losse Veter.’
10 . Wat is je favoriete loop- of atletiek evenement? ‘Dat is voor mij onbetwist Rotterdam Marathon. Aan de jaren dat ik er zelf heb gelopen, heb ik prachtige herinneringen. En, al is het dit jaar precies 10 jaar geleden dat ik zelf voor het laatst startte in Rotterdam, word ik elk jaar weer emotioneel als Lee Towers zingt, het startschot gaat en al die duizenden mensen beginnen aan hun tocht over ruim 42 kilometer. Diep in mij heb ik de wens om nog ooit één keer een marathon te lopen (niet voor de tijd maar gewoon om de afstand), maar telkens stel ik dat weer uit. Ook deze editie van Rotterdam laat ik aan mij voorbij gaan, met als excuus dat dan ik bij Radio Rijnmond zit om verslag van dit mooie evenement te doen.’
Dit artikel is gepubliceerd op de atletiekwebsite Keep On Running. Met dank aan Mikel Knippenberg
> Te gast bij L1 SPRT
Roda-directeur Marcel van den Bunder en journaliste en oud-atlete Vivian Ruijters zijn maandagavond te gast in het L1 sportachtergrondenprogramma SPRT op Maandag.
Roda verkeert in degradatienood. De club verloor vrijdag van directe concurrent PEC Zwolle. Marcel van den Bunder schuift aan om te vertellen hoe de club sportief en financieel moet overleven. En oud-atlete Vivian Ruihjters promoot al vijf jaar de atletiek met haar website losseveter.nl. Ze blikt ook vooruit op het NK halve marathon, zondag in Venlo.
SPRT op Maandag, met verder oud-volleybalster Suzanne Freriks en oud-voetballer Reginald Thal is maandag te zien op L1 TV, live om 19:00 uur, met herhalingen om 21:00, 22:00 en 23:00 uur.
EK Berglopen in Pamukkale, Turkije
Nulmeting in de Havenloop
Baantrainingen deed ik de laatste jaren niet meer. Wel gewoon hardlopen in het bos, over fietspaden, in het Bergsche Bos of langs de Rotte. Onlangs ben ik toch weer eens een kijkje gaan nemen op een atletiekbaan. Dat beviel en smaakte naar meer. In een groep meetrainen en wat ‘tempowerk’ gaf een goed gevoel. Na drie baantrainingen wilde ik wel eens wat hoe het nu gesteld is met mijn conditie en ben op zoek gegaan naar een wedstrijdje. Een soort nulmeting.
Dat werd de Havenloop in Vlaardingen. Op de fiets ernaartoe, 6 rondjes door het centrum van Vlaardingen. Het leverde een tweede plaats op, ruim achter Renate Haring.
De tijd: 40’41” (3’51″7-3’45″2-4’09″6-4’07″4-4’02″3- 4’14″3-4’06″2-4’16″6-4’09″0-3’58″5).
Conditioneel is er nog flink wat werk aan de winkel, maar het loopje in Vlaaringen gaf me zo’n heerlijk gevoel. Gewoon lekker even pushen. En daarna op de fiets naar huis met een prachtige bos bloemen.
Impressie van Jan Knippenerg Memorial in de nacht
De Jan Knippenberg Memorial lijkt alweer weken achter ons te liggen. De spieren zijn weer soepel, het zand is uit de schoenen geklopt en de harde, gure wind is niet meer dan een vage herinnering geworden. Om die herinneringen nog eens op te frissen hebben we een compilatie gemaakt van een aantal beelden die onderweg zijn gemaakt. Het is op geen enkele manier een volledig verslag maar het geeft wel een aardig beeld van hoe het is om midden in de nacht over het strand te lopen en tegen de wind te knokken.
Losse Veter
(Artikel uit het De Limburger van januari 2010)
Met vier nationale titels hoorde Vivian Ruijters bij de Nederlandse atletiektop toen in 2004 haar leven in duigen viel. Om een onverklaarbare reden ging de uit Kerkrade afkomstige hinde drie jaar lang strompelend door het leven. Ondanks de schaamte is haar passie voor atletiek nooit gedoofd. Haar website www.losseveter.nl is uitgegroeid tot een groot succes en na een geslaagde operatie aan twee afgeknelde bekkenslagaders mag ze zich sinds een half jaar ook weer atlete noemen. (Foto: Harry Heuts)
Vivian Ruijters straalt als zede lobby van Hotel Van der Valkin Eindhoven komt binnengewandeld. Met haar ene hand omklemt ze het boek ‘Oerend hard’, waarin de succesvolle carrière van voormalige marathontopper Marti ten Kate wordt beschreven. In haar andere draagt ze een sporttas. Ruijters wordt na het interview nog verwacht op de atletiekbaan. Eén keer per week rijdt ze van haar woonplaats Rotterdam naar de lichtstad om er te trainen met de atletengroep van Luc Krotwaar. Als beginnende trainer wil hij Ruijters helpen met het terugvinden van iets dat ze voorgoed leek kwijtgeraakt. De brede lach op het gezicht van de voormalige marathonkampioene laat vermoeden dat Krotwaar op de goede weg is.
Na jarenlang blessureleed mag Ruijters zich sinds enkele maanden weer atlete noemen. De 38.08 minuten die ze onlangs liep op een 10 kilometer in Hank komt niet in de buurt van haar persoonlijk record, maar voor Ruijters voelde het als een overwinning. Met nationale titels op de 5000 meter, de 10.000 (twee keer) en de marathon had de in Kerkrade opgegroeide atlete haar plek veroverd in de nationale top toen ze in 2004 een kapitale vergissing maakte. Omdat ze zich één week voor de marathon van Rotterdam een vermoeiende reis naar haar vaste masseur in Buchten wilde besparen, trok Ruijters voor de behandeling van een stijve onderrug naar een manueel therapeut uit de buurt.
„Die man heeft me verkeerd gekraakt. Mijn tussenwervelschijf was beschadigd en mijn bekken instabiel. Ik heb die marathon nog gelopen, maar na 30 kilometer was de pijn niet meer te harden. Mijn niveau ging daarna schrikbarend achteruit. Waar ik op training normaal makkelijk 14 kilometer per uur liep, kon ik op een gegeven moment alleen nog maar joggen. Ik verzuurde volledig, maar niemand wist waar het aan lag. Ik heb me laten onderzoeken door specialisten in België en Nederland, maar het enige dat ze konden bedenken was dat er iets met een zenuw was.” Pas drie jaar later, in 2007, kwam de oorzaak van de klachten aan het licht. Het mankement in haar tussenwervelschijf veroorzaakte een vernauwing van de bekkenslagaders. „Je moet het je voorstellen als een rietje dat is omgeknakt. Er stroomde niet meer voldoende bloed naar mijn benen. Dat was allemaal het gevolg van die verkeerde behandeling in 2004”, zegt Ruijters, die aanklopte bij een letsel-schadebureau.
Na een lange procedure sleepte ze een schadevergoeding uit het vuur. Belangrijker dan het geld was de emotionele genoegdoening. „Het bedrag dat ik heb gekregen, woog niet op tegen wat ik met hardlopen had kunnen verdienen. Maar dat is bijzaak. Ik vond het veel belangrijker dat ik in het gelijk werd gesteld. Ook al heeft hij het nooit formeel toegegeven, die therapeut heeft een fout gemaakt. Punt. Eerst gaf ik mezelf de schuld dat ik naar die man ben toe gegaan, maar nu heb ik geen reden meer om verbitterd te zijn”, probeert Ruijters een naar hoofdstuk in haar leven af te sluiten.
Haar bruine ogen fonkelen als ze vertelt dat ze tegenwoordig weer trainingsweken maakt van 80 kilometer. Hoe belangrijk atletiek voor haar is, ervoer ze pas toen ze geen deel meer uitmaakte van het circuit. Ruijters windt er geen doekjes om dat ze tussen 2004 en 2007 niet het meest aangename gezelschap is geweest. Niet voor zichzelf en ook niet voor haar vriend Dennis. „Mijn hele leven lag in puin. Ik ben een jaar lang naar geen enkele wedstrijd gaan kijken omdat ik me schaamde. Zelfs mijn vaste rondje rond de Kralingse plassen durfde ik niet meer te lopen. Ik was bang dat de mensen mij zouden herkennen. Een Nederlandse kampioene die met moeite acht kilometer per uur kon lopen, dat was voor mij onverdraaglijk. De wedstrijden, de trainingskampen in Kenia, het hele leven eromheen: ik miste het allemaal ontzettend.”
Na twee operaties in het Maxima-ziekenhuis in Veldhoven, waarvan de laatste in 2008, liet Ruijters zich door haar vader overhalen om samen de Transalpine te lopen. Op een parkoers dat van Zuid-Duitsland naar Noord-Italië voert, legden beiden 240 kilometer af in acht dagen. Het was voor Ruijters de definitieve ommekeer. „Ik had er vooraf geen goed oog in. Na alles wat ik heb meegemaakt, had ik nog weinig vertrouwen in mijn lichaam. Naarmate de Transalpine vorderde, merkte ik echter dat ik elke dag sterker werd. ‘Hé, ik kan toch nog wat’, dacht ik bij mezelf.
Na de Transalpine heb ik de trainingen weer opgepakt.” Of ze haar oude niveau ooit nog kan benaderen? Het is een vraag die Ruijters niet kan of niet durft te beantwoorden. Aan haar ambitie zal het niet liggen.
„Een vrouw kan op de marathon tot haar 43ste op hoog niveau presteren. Ik ben 38, heb dus nog vijf jaar voor de boeg. Mijn eerste doel is een 10 kilometer in 36.00 minuten. Wat daarna komt, zie ik wel. Luc zou me in het voorjaar graag een marathon zien lopen, maar zelf vind ik het nog te vroeg. Ik heb nog te weinig inhoud.” Dat ze ooit terugkeert op de klassieke afstand staat vast. „Soms vraag ik me af waar ik aan ben begonnen en of het dat allemaal nog wel waard is. Ik heb echter geen andere keus. Ik wil in schoonheid afscheid nemen. Ik wil nog minstens een mooie marathon lopen om alles wat is gebeurd een plekje te kunnen geven.”
Als ze ooit is uitgelopen, hoeft de Limburgse niet in een zwart gat te vallen. Met de hulp van haar vriend Dennis begon ze tijdens haar blessureperiode op internet met ww.losseveter.nl een atletiekwebsite. Na tweeënhalfjaar trekt het geesteskind van Ruijters gemiddeld 8000 bezoekers per dag. ‘Losse veter’ richt zich behalve op topatletiek ook op de brede massa.
„Het is ons te doen om de atletiekbeleving in Nederland. Die kan veel beter. De landelijke kranten besteden alleen aandacht aan topevenementen en van de gespecialiseerde hardloopbladen is alleen Runnersworld overgebleven. We zijn met ‘losse veter’ heel voorzichtig begonnen, maar inmiddels zijn we zo ver dat we geregeld primeurs hebben. Dat is kicken”, zegt Ruijters.
Bestond het aanbod op de website aanvankelijk bijna louter uit interviews en nieuws dat werd overgenomen van nationale en internationale media, sinds een jaar doen Ruijters en haar partner ook aan eigen nieuwsgaring. Zo verscheen op hun website een druk becommentarieerd stuk over de dopingaffaire rond Simon Vroemen. Ook voor het maken van interviews en video-opnames draait Ruijters haar hand niet meer om.
„Op grote toernooien zie ik dat de landelijke pers zich documenteert met onze artikelen. Dat beschouw ik als een compliment. Dat betekent overigens niet dat ik me een journalist voel. ‘Losse veter’ is per definitie geen kritisch medium. Wij zijn er om atleten een stem te geven, niet om ze neer te sabelen.” Er is Ruijters veel aan gelegen om haar website zowel inhoudelijk als commercieel tot een succes te maken. Een onlangs afgesloten samenwerkingsverband met een Amerikaanse website moet bijdragen aan een nog groter bereik. Vooralsnog resulteren haar inspanningen niet in een goed gevulde bankrekening, maar daar laat de Limburgse zich niet door afremmen.
„Mijn vriend is architect. Speciaal voor ‘losse veter’ heeft hij een ‘sabbatical year’ genomen. Financieel hebben we het niet breed, maar we kunnen ons redden. Het belangrijkste is dat we plezier hebben in wat we doen. Vorig jaar heb ik in Rotterdam nog een halfjaar wiskundeles gegeven. Dat was de keerzijde van de medaille. Ik schrok ervan hoe weinig respect er nog is voor het vak en voor docenten.”
De combinatie van ‘losse veter’ en haar eigen loopcarrière dwingt Ruijters tot concessies.„Ik slaap te weinig en ik eet onregelmatig. We zijn voortdurend onderweg voor wedstrijden en interviews. Dat maakt het er niet makkelijker op om als atlete weer een aanvaardbaar niveau te halen. Ik wil zo graag de knop omdraaien, maar het is me nog niet gelukt om de discipline die ik vroeger had opnieuw op te brengen. Ook daar ligt nog een uitdaging.”
Bron: Limburgs Dagblad
Tekst: Patrick Delait
Paspoort
Naam: Vivian Ruijters
Geboortedatum: 31 augustus 1971
Woonplaats: Rotterdam
Persoonlijke records: 10 km: 32.55 (Hilversum, 2001); Halve marathon: 1.13.19 (Den Haag, 2001); Marathon: 2.36.36 (Eindhoven, 2003) Nederlandse titels:
5000 (2001);10.000 (2001, 2002); Marathon (2002)
Geboren en getogen in Limburg
Hoewel Vivian Ruijters al enkele jaren in Rotterdam woont, is ze een volbloed Limburgse.
Opgegroeid in Kerkrade verhuisde de atlete daarna met haar ouders (haar vader was beroepsmilitair) naar Selfkant, net over de grens bij Sittard. Ruijters werd lid van Unitas.
Na haar middelbare schooltijd trok ze echter met een sportbeurs naar Texas, waar ze studie en atletiek twee jaar lang combineerde.
Losseveter
„Het is ons te doen om de atletiekbeleving in Nederland. Die kan veel beter. De landelijke kranten besteden alleen aandacht aan topevenementen. We zijn met ‘losse veter’ heel voorzichtig begonnen, maar inmiddels zijn we zo ver dat we geregeld primeurs hebben. Dat is kicken”
Losse Veter Magazine Nummer Eén (Winter 2011/2012) is uit! En nog gratis ook…
Met trots presenteren wij vandaag Losse Veter Magazine Nummer Eén. Er is de afgelopen weken hard gewerkt aan dit nieuwe nummer met als resultaat een editie die dubbel zo dik is als Nummer Nul.Een aantal rubrieken die we in dat nummer hebben geïntroduceerd komen ook nu weer terug zoals een week uit het logboek van Patrick Stitzinger en Erwin van Diemen neemt het ditmaal op tegen Pelle Rietveld. In de categorie The Coach Formerly Known As Athlete ditmaal een uitgebreid portret van Bram Wassenaar. En opnieuw maakte London Loy weer een prachtige serie van een atleet. Ditmaal was het de beurt aan Jamile Samuel. De lezer die we ditmaal uitlichten gaat al heel wat jaren mee in de atletiek: Henk Kraayenhof.
Maar er zijn ook veel nieuwe onderwerpen. Zo spreken we met Ryan Hall, de Amerikaanse marathonloper die dit jaar een tijd van 2:04.58 op de klokken zette. We blikken terug op de Zevenheuvelenloop. David van der Linden gaat in op het fenomeen ‘natural running’ en Ivan Sonck haalt herinneringen op aan de voormalige Belgische marathonloper Karel Lismont. En we blikken terug op het bewogen jaar van meerkamper Thomas van der Plaetsen.
Trailrunspecial
Daarnaast is er een zeer uitgebreid themakatern over een discipline die volgens ons de komende jaren in Nederland een grote groei gaat doormaken. Wouter Schelvis geeft ons een zeer levendige en enthousiasmerende introductie in het trailrunnen. We hebben een woordenboek samengesteld met een aantal begrippen die handig zijn om te weten als je eens aan het trailrunnen wilt gaan proeven en van de meest ervaren trailrunners van Nederland, Michel Buijck, haalt ons definitief over de streep om van het asfalt af te stappen. En voor wie dat nog niet ver genoeg gaat laat Jolanda Linschooten door middel van prachtige foto’s zien hoe mooi de wereld buiten de gebaande is. Ook de productinformatie ontbreekt niet in dit themakatern.
Dit alles was wederom niet mogelijk geweest zonder de enthousiaste mederwerking van ASICS en de Zevenheuvelenloop.
Benieuwd naar dit nieuwe nummer?
Vul dan hieronder je naam en emailadres in en je ontvangt een link waarmee je een gratis exemplaar kunt downloaden. Let op: Het downloaden kan even duren, het magazine is 85MB groot. En check ook je spambox daar kan het mailtje inkomen omdat het een link bevat.
Losseveter in actie
(T-Meeting, Tilburg 13 juni)
Losseveter.nl bestaat bijna vier jaar en het is voor ons inmiddels duidelijk dat we zeker zullen blijven. Twee jaar geleden was het kiezen. We hadden allebei er nog een baan naast. In 2009 stond ik weer voor de klas wiskunde en had een admi baantje bij mijn voormalige sponsor Elegant. Dennis zat in de architectuur en deed het daar goed. Draaide grote projecten, werd gevraagd voor lezingen etc. Losseveter werd echter steeds leuker en iets half doen, daar houden we beiden niet van.
(Europa Cup Izmir, 18 en 19 juni)
We kozen om helemaal voor Losseveter te gaan. En nu, twee jaar later, staan we nog steeds achter die keuze. De afgelopen maanden zijn heel gaaf maar druk geweest. En wie ons een beetje volgt zal zien dat we flink wat afreizen. Zowel door Nederland als door Europa. En regelmatig worden foto’s gemaakt van ons ‘in actie’. Geen hardloopfoto’s maar wel leuk als herinerring.
(Utrecht Marathon, 2e Paasdag)
Dus 11 jaar later weer in Dussen
‘Bij de vrouwen ging de winst, net als elf jaar geleden, naar de nog altijd soepel draaiende Vivian Ruijters. De ambassadeur van het Rotterdamse hardlopen dook met 39,15 minuten ruim onder de door haar zelf gewenste grens van veertig minuten,’ schrijft journalist Wouter Schelvis in BN/De Stem.
Elf jaar geleden won ik in Dussen in een tijd die tot op heden nog als parcoursrecord staat. Misschien dat het de herinneringen waren dat het gisteravond hier vrij soepel ging. Ik liep in ieder geval een stuk beter dan ik had verwacht. Zoals Wouter schrijft had ik vooraf als doel gesteld om onder de veertig minuten te lopen. Of dat haalbaar was, wist ik niet omdat ik al een half jaar geen wegwedstrijden had gelopen. De laatste was in Kerkrade waar ik een tijd van 40’26” achter mijn naam kreeg. Daarna kwam het er niet meer van om wegwedstrijdjes te lopen, omdat we in de weekenden op pad waren voor Losseveter. In Nederland dan wel Europa en zelfs Kenia. Lopen blijf ik toch wel, het blijft mijn uitlaaklep en geeft me balans. En niet te vergeten het voldane gevoel na het lopen is ook verslavend.
Maar goed, gisteravond dus mijn eerste wedstrijdje van 2011. We hebben laatst eens 1000-tjes gedaan en daar zat eentje tussen van 3’22”. Dat verbaasde me toen omdat het voor het eerst sinds lange tijd was dat we weer eens iets van tempo liepen. Maar dan moet ik snel weer relativeren want snelheid heb ik van nature, echer ik kan dat niet meer kilometers lang achter elkaar. Het zijn eigenlijk voornamelijk duurloopjes die ik doe. Tempohardheid is er dan ook zeker nog niet. Dus gisteravond had ik me vooral voorgenomen behoudend te starten. Dit lukte, de eerste kilometer ging in 3’46”. De kilometers waren wel wisselend maar er stond flinke wind, en omdat het 3 rondjes waren had je het ene stuk wind mee en dan weer wind tegen. In de tweede helft zat wel wat verval, wat vrij logisch is ook gezien de warmte die nooit mijn grote vriend is.
Ik kwam in een tijd van 39’15” over de streep. Voor mij een totale meevaller, zowel qua tijd als ook het gevoel waarmee ik de wedstrijd liep.
De tijden:
3’46″3-3’54″3-3’44″2-3’53″9-3’56″5-4’02″3-4’02″2-3’57″7-4’03″6-3’55″5
Dennis had een iets mindere dag. Normaal had hij tussen de 2 en 3 minuten voor me gezeten. Zijn benen voelden niet goed en hij kwam uit op 37’56”.
kijken of we de komende tijd nog wat wedstrijdjes gaan lopen. Die zullen we dan ws op doordeweekse dagen prikken, gezien we de komende 2 maanden elk weekend voor Losseveter op pad zijn.